Februari 1998 De Van Eck roll-on - roll-off – lagevloer – distributieoplegger

Het was ooit het visitekaartje van Albert Heijn, de roll-on - roll-off-lagevloer-distributieoplegger. Het begon ergens in de jaren ‘90, met een schets uit de losse pols op de achterkant van een sigarendoosje van Rob Nicolaas, van 'Goederenstroominrichting'. De schets werd verder ontwikkeld door het toenmalige Van Eck in Lexmond. Er werden er vanaf 1998 zo'n 20 stuks van gebouwd, waarvan de meeste vanuit het toen nog hagelnieuwe DC Pijnacker opereerden. Bij het Verscentrum werden er speciaal voor dit type oplegger een aantal dock’s aangepast. Althans, de stelconplaten onder de dock’s werden zodanig opgehoogd dat de trailervloer gelijk was aan die van het dock.

Nadat men al een jaar of twee ervaring had opgebouwd met de roll-on roll-off trailer, ontwikkelde men bij Van Eck de nieuwste ro-ro oplegger, zoals deze verder in de volksmond werd genoemd. Deze Van Eck-trailer was in de jaren negentig een volledig nieuw concept voor het distributievervoer. Dankzij de lage laadvloer, van ongeveer 24 centimeter hoog, werden de rolcontainers en zuivel-roll-ins in ongeveer de helft van de tijd die het voorheen kostte met een conventionele oplegger met hydraulische laadklep, in- en uitgeladen. Dit gebeurde over een lichtgewicht rijplaat, zo vanaf de straat. Het kon zowel aan de achterzijde of via een van de twee deuren, met daar achter de rijplaat gemonteerd, aan de veilige rechterzijkant van de trailer.

Naast zijn veelzijdigheid had de ro-ro oplegger een aantal voorzieningen die toen geen enkele conventionele oplegger kon bieden. Temperatuurregeling, het koelaggregaat en de deuropening-registratie, en ook de regelsystemen van ABS en luchtvering waren ondergebracht onder een gestroomlijnde kap op de zwanenhals, met een geluidsisolerende binnenlaag. De systemen waren goed toegankelijk voor onderhoud, omdat de kap kon worden ontgrendeld en, inden nodig, verwijderd

Ondanks zijn revolutionaire ontwerp was deze oplegger robuust en duurzaam. Hij was voorzien van een stevig chassis en stevige opbouw, die niet alleen zorgden voor de stijfheid – de combinatie was ook niet omver te krijgen - maar ook bescherming boden tegen obstakels als verkeersdrempels. De hoogte van de laadvloer was door de luchtvering in hoogte verstelbaar van 24 tot 36 centimeter. De vloer kon zo laag zijn door de onafhankelijke wielophanging, er waren dus geen assen. Juist door die lage vloerhoogte (24 centimeter in ruststand) konden rolcontainers via de rijplaten eenvoudig worden gelost en geladen. Ook voor de zware rolcontainers met b.v. zuivel, was dit hoogteverschil zonder al te veel inspanning goed te overbruggen. Het was de ideale oplossing voor situaties waar op de losplaats geen laadbordes aanwezig was of om praktische reden geen hydraulische laadklep mocht worden gebruikt.

De ro-ro opleggers hebben maar een aantal jaren, [ik dacht vier] gefunctioneerd bij Albert Heijn voor de distributie naar de supermarkten in de binnenstad. Het was zo half 2002 dat men bij Albert Heijn overwoog om er al weer mee te stoppen. Dit werd ingegeven door de voortdurend veranderende infrastructuur. Door rotondes, drempels en straatmeubilair werden ze steeds minder geschikt. Ook de per gemeente uiteenlopende regels maakten het werken met deze auto's bijna onmogelijk. Dit ondanks dat de zogenoemde ro-ro vrachtwagens juist speciaal waren ontworpen om geluidsoverlast en filehinder in de centra van grote steden te vermijden: ze waren tweemaal zo stil en men kon er tweemaal sneller mee lossen dan met de normale vrachtwagens.

Men bleef toen in 2002 maar aanlopen tegen de uiteenlopende wensen van de diverse gemeenten. Meest voorkomende bezwaar was wel de lengte, breedte en het gewicht van die vrachtwagens; ook de lostijden speelden een grote rol, Albert Heijn stelde dat het niet te doen was om voor elke gemeente apart vrachtwagens te fabriceren om aan al die specifieke wensen te kunnen voldoen.

Daar kwam ook nog bij dat in september van 2002 Albert Heijn een procedure verloor bij de Raad van State tegen de gemeente Amsterdam. Daarbij werd bepaald dat Amsterdam de ro-ro vrachtwagens uit de binnenstad mocht weren, omdat ze zwaarder waren dan 7,5 ton. Albert Heijn wist van deze regel af, maar dacht wel ontheffing te krijgen, omdat de ro-ro vrachtwagens speciaal waren ontworpen voor het werken in de grote steden. De gemeente Amsterdam wilde daar toen niet aan, omdat zij vreesde een precedent te scheppen met zo'n ontheffing.

Omdat de ro-ro vrachtwagens uitsluitend waren bedoeld voor de korte afstand, konden ze ook niet worden ingezet voor het vervoer van stad naar stad. Een woordvoerster van Albert Heijn stelde destijds dat dit een extra reden voor de winkelketen was om met deze speciale stadswagens te stoppen; wat ook geschiedde. Zo kwam er snel, door een woud van regelgevingen en wegobstakels, een vroegtijdig einde aan een veelbelovend project.

Geplaatst 8 april 2021

Pagina 31 - 35