Historie Melkvervoer
Bijzondere Truck training

BIJZONDERE TRUCK TRAINING

Het was begin oktober 1980; ik moest mij melden bij mijn chef-vervoer, Piet Merbis. Meestal betrof dat niet veel goeds als je bij hem op het matje moest komen. Ik, en vele van mijn collega's, kwamen ook regelmatig bij hem op kantoor voor een praatje om onder het genot van een bak koffie, dat hij steevast koud liet worden – dat vond hij dan lekkerder - een zwaar sjekkie te roken. Zijn kantoor zat destijds op de eerste etage en het keek uit op het laadperron en de hal, dus hij kon van daaruit iedereen mooi in de gaten houden. Ik weet nog goed dat ik mij suf piekerde wat ik verkeerd had gedaan en waarvoor ik mij bij hem zou moeten verantwoorden.


Eenmaal boven in zijn kantoor kwam ik er al snel achter dat er heel iets anders aan de hand was. Ik kreeg koffie en hij schoof zijn baal zware shag naar mij toe en vertelde mij dat ik aan de beurt was voor de Scania-trucktraining, en wel op maandag 27 oktober 1980. Er waren daar al een aantal chauffeurs van ons geweest, dus ik wist waar het over ging. Ik zei hem dat ik graag die ervaring van zo'n trucktraining mee wilde maken. Dat was dus snel beslist, ware het niet dat hij er ineens heel geheimzinnig over ging doen. Ik moest hem absoluut garanderen dat ik mij fit en op tijd in wegrestaurant "Stroe" zou melden bij instructeur Frits Hoffmann, en als er wat tussen zou komen, hem onmiddellijk moest bellen, want er stond die dag wat speciaals te gebeuren. Ik vroeg hem nog hoe en wat, maar dat zou ik dan wel merken, zei hij. Verder vertelde hij mij er niets meer over.

Ik was ruim op tijd aanwezig in het wegrestaurant aan de E 8 - thans de A 1 - in Stroe; zo ook mijn drie medekandidaten van die dag. We stelden ons aan elkaar voor en meldden ons bij instructeur Frits Hoffmann, die ondertussen met zijn opvallende, knalgele Scania 141 trekker-opleggercombinatie was gearriveerd. Onder het genot van een bak koffie vertelde Frits wat ons die dag te wachten stond. Het zou een heel bijzondere dag worden, maar meer mocht hij er nog niet over vertellen. Vervolgens legde hij ons uit wat de bedoeling was van de trucktraining: we moesten alle vier tweemaal het zelfde traject van 40 km rijden binnen een vastgestelde tijd. Voor de middag reed je de rit geheel in je eigen rijstijl, wat betekende, dat je zo hard mocht rijden als je wilde: inhalen, snel optrekken, hard afremmen of tussengas geven, het maakte niet uit, als het maar je eigen rijstijl was.


Je kan wel zeggen dat die onbegrensde Scania V8 door alle vier flink op zijn staart werd getrapt en snelheden van om en nabij de 100 op de E 8 geen uitzondering waren. Frits verzekerde ons dat we niet bang hoefde te zijn voor een snelheids-overtreding, omdat Beers een overeenkomst had afgesloten met de [toenmalige] rijkspolitie.

Dat het ook daadwerkelijk zo was, daar kwamen wij al snel achter toen de Porsche van de rijkspolitie, ook wel de witte muizen genoemd, ons voorbij reed en met opgestoken hand doorscheurde. Het was een uitgekiend en mooi traject waar alles in zat: provinciale wegen met klimmetjes en vals plat, flinke bochten, stedelijk gebied en snelweg. Frits berekende met zijn apparatuur precies uit, wat elk van ons aan brandstof had verbruikt en hoe lang de rit had geduurd. Nadat wij elk ons traject hadden gereden, was het tijd voor de lunch, die in het wegrestaurant "Stroe" zou worden genuttigd.

Eenmaal binnen stond ons een grote verassing te wachten, een prachtig gedekte tafel met broodjes, rijk beleg en een enorme salade met daarop het getal "1000". Nog begreep geen van ons vieren wat dit betekende, totdat dhr. W. Poot, Service Manager bij Beers, zich aan ons voorstelde en ons meedeelde dat die dag de duizendste deelnemer aan de trucktraining deelnam. Omdat wij - zoals gebruikelijk was - met zijn vieren waren, vroeg een ieder van ons zich in stilte af wie dan wel precies die duizendste was. Ook bij Beers was men zich van dit feit bewust en daarom had men besloten om er niet specifiek één aan te wijzen en de andere drie toe te laten kijken. Nee, wij werden alle vier als duizendste deelnemer aan de Beers Trucktraining beschouwd; ex-aequo zou men in sporttermen zeggen. Het werd uiteindelijk een zeer feestelijke lunch met de nodige drankjes. Als aandenken kregen wij alle vier een Scania polshorloge, en later, bij de uiteenzetting achterin de oplegger, werden wij in Scania-tenue gestoken, compleet met een pet, die alleen door de hoogste Scania baas werd gedragen, zo werd ons verteld. Na nog wat cadeaus en een fotosessie, werd het nog opschieten voor Frits en ons vieren om de cursus te voltooien.

Frits zette uiteen dat het de bedoeling was om nu het traject zo zuinig mogelijk te rijden. De basis hiervan was toen: het toepassen van een motor met een hoog koppel, en bij laag toerental in verbinding staan met een snelle achterbrug. De training was erop gericht de chauffeur te laten zien hoe hij het uiterste uit dit concept kon halen, iets wat door Scania in de truckwereld was geïntroduceerd. Dat betekende o.a. ook schakelen zonder tussengas te geven en de combinatie bij een naderende stilstand, zo veel mogelijk uit te laten rollen. Uiteindelijk deden wij het na het feestje alle vier deden niet eens zo slecht. Op een van de ritten moest er zelfs nog een extra plasstop worden ingelast, maar het eindresultaat was toch een behoorlijke brandstofbesparing. Gezamenlijk presteerden wij het, om het gemiddeld verbruik van 2,26 km/ltr op 2,95 km/ltr te komen, zonder langer over de rit te doen. Voor deze prestatie ontvingen wij een oorkonde en wel een heel speciale: eentje met de vermelding erop van 1000e deelnemer. Ook het bijbehorend Beers Truck Training embleem voor op de grille viel ons ten deel vanwege de geleverde prestaties. Wij allen vonden deze uiteindelijk "feestelijke trucktraining" best wel een nuttige ervaring op een bijzondere en interessante dag.

De volgende dag heb ik mijn chef Piet Merbis, die van dit alles wist, bedankt omdat hij mij deze dag had gegund. Sommige collega's waren [begrijpelijk] best jaloers op mij, maar gunden het mij wel. Het is nu bijna 34 jaar later, nog steeds heb ik de oorkonde en het Beers Truck Training embleem bewaard. Helaas kon je maar beter het Scania-schild niet op je grille bevestigen, omdat het een zeer geliefd verzamelaars object was. Het werd veel gestolen; veel chauffeurs plaatsten het daarom achter de voorruit. Je kreeg er maar een van Beers en je kon ze ook niet kopen, dus je moest wel maatregelen nemen tegen diefstal. Bij mij ging het zwarte plaatje kapot door roest en ik heb er toen zelf een achtergrond voor gemaakt van hout.


Geplaatst: 12 april 2014

Een korte uitleg voor de buitenstaander: dieselmotoren zijn niet geschikt om hoge toerentallen te draaien, zo ook de Scania motoren. Een hoog koppel is dan zeer wenselijk. Een hoog koppel is de kracht van een motor. Het voordeel hiervan is dat je met een hoog koppel relatief zuinig kan rijden. De kracht [trekkracht] van een hoog koppel zit hem in de overbrengingsverhouding naar de krukas. Van groot belang hierbij is de juiste afstemming [ratio] van het aantal omwentelingen van de tandwielen in de aandrijving van de tussenas en naar het differentieel. Deze goede verhouding is bepalend voor de trekkracht van de wagen. De 'snelle' achterbrug van de Scania zit hem vooral in de constructie; denk aan wielophanging, luchtvering, schokbrekers, stabilisatoren, achteras met differentieel e.d.. Het is een benaming van Scania zelf, die patent heeft op deze 'snelle' achterbrug. Eigenlijk is het een optelsom van alle delen. Belangrijk is dus om precies op het juiste toerental te schakelen: hoe preciezer, hoe zuiniger in het verbruik. Ook de turbo is hier van groot belang.

Terug naar boven ↑

Pagina 36